Drie dagen Rome! Hoezee! Ik was er al vaker geweest, maar de laatste keer was in 2008, toen ik op de heenweg mijn paspoort vergeten was en dus de helft van de trip mis liep omdat ik mijn vliegtuig miste – maar da’s een heel ander verhaal.

We kwamen zondagnacht aan, en verbaasden ons op weg naar het hotel over de taxichauffeur, die al append met 120 midden over twee rijbanen de stad door scheurde. Eerst dacht ik nog dat we met een soort maniak te maken hadden, maar toen ik om me heen keek bleek dat de taxichauffeur zich keurig hield aan de plaatselijke verkeersregels. In die zin dat die blijkbaar niet bestaan. Anarchy!

Goeiesmorgens

De eerste dag stonden we om zes uur op. “Wow vet vroeg!!” Valt mee, het ging vanzelf. Het was namelijk best wel warm, en om zes uur fikten we ons hotelbedje uit. Nou ben ik zelf echt dol op vroeg opstaan, dus ik vond het geen enkel probleem. Ook fijn: om zes uur is het nog lekker rustig op straat. We wandelden vanuit Trastevere het centrum door, maakten een uitzichtkiekje op de Suikertaart (omg Romereis-flashbacks!) en liepen van schaduw naar schaduw rennend om het Forum Romanum heen.

Vervolgens liepen we “even” langs het Colosseum. Nou moet ik een disclaimer inbouwen. De zomer is mijn allerfavorietste seizoen. Ik hou van de zon. Er is alleen één klein probleempje: sinds ik anti-depressiva slik is heb ik een soort hitte-allergie gekregen. In de zon begin ik zo hard te zweten dat ik na een half uur flauwval. Enige oplossing is: uit de zon blijven, in de airco, en niet teveel lopen. Ik baal er enorm van, maar het is een bekende bijwerking die ik voor lief neem omdat ik JEEJ niet meer depressief ben en dat is megafijn. Maar goed: halverwege het Colosseum dreigde ik van mijn stokje te gaan, en zijn we in de McDonalds halve liters cola gaan bingen. Which was nice.

‘s Middags hebben we geslapen. Wait, whut? Je gaat op vakantie en je gaat slapen? Waste of time? – Ik denk dat ik een “amen” van alle jonge ouders kan krijgen wanneer ik zeg dat ongestoord slapen op vakantie echt de beste tijdsbesteding ooit is. Waarvan akte. (ZO lekker geslapen)

Voedsel

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb behoorlijk slechte herinneringen aan het eten dat ik voorgeschoteld kreeg toen ik in de vijfde klas op Romereis ging. Als vegetariër kreeg ik elke dag een hapje spaghetti met rode saus, en een homp gebraden mozzarella. Best leuk…… maar na dag 10 word je al misselijk als je aan dat witte rubber denkt.

Voor mij is de halve pret van reizen om van tevoren zorgvuldig uit te zoeken waar we gaan eten. Ik maak een hele lijst van restaurants met menu’s en routes en alles. Sowieso is dat als vegetariër in het buitenland best een aanrader, want uitleggen wat “vegetarisch” betekent (nee, ook geen vis! en geen varken! nee, helemaal niks! ook geen kip, een kip is ook een dier! het haalt adem en maakt geluid enzo!) is best ingewikkeld. Daarnaast hou ik gewoon heel erg van Heel. Lekker. Eten. En dus is Tripadvisor mijn reisgids.

Maandagavond aten we bij Tonnarello, een restaurant met een superschattig terras op een kerkpleintje midden in het voetgangersgebied van Trastevere. Een aanrader. Vooral de antipasti zijn fijn: goede mozzarella met tomaat (welke epo geven ze tomaten in Italië toch dat ze zo onvergelijkbaar veel beter smaken dan waar ook?), focaccia (ik eet nooit meer ergens focaccia buiten de italiaanse landsgrenzen) en gefrituurde artisjok, een plaatselijke specialiteit. Supervet, maar Oh My Gawd, artisjokgasm. Het plaatselijke wijntje à 15 euro per fles was trouwens ook alcoholverslavingswaardig goed.

Kunstnerden

We gingen niet zomaar naar Rome, Bram was uitgenodigd om een lezing te geven over 100 jaar De Stijl aan het Koninklijk Nederlands Instituut in Rome, een soort ambassade van alle Nederlandse universiteiten. ‘s Ochtends heul vroeg liepen we de halve stad door naar La Galleria Nazionale, het museum voor moderne kunst dat tegenover het KNIR ligt. We kwamen net op tijd aan (ik was alweer heel dramatisch aan het flauwvallen van de zon, hehe), en konden lekker een paar uur kunstnerden in de airco.

Kunstnerden is denk ik wel mijn favoriete nerd-discipline, en dan met name samen met Bram. We hebben samen inmiddels zoveel musea gezien dat we door de gangen heen rennen en unbeschämd dingen roepen als: “OMG hier hangt nog meer van die schijt-structuurverf-kunst waar jij altijd zo agressief van wordt, doorlopen!” of “Hier hangt die ene Max Ernst waar jij het over had met dat rood van toen ‘ie in de Mojave Desert zat!” En ook zeer regelmatig roepen we dingen als: “Piemels. Ik zie weer overal piemels. Tijd om naar buiten te gaan.”

Biebsss

‘s Middags konden we werken in de bibliotheek van het KNIR, dat in een bizar statig pand midden in het park van de Villa Borghese staat. Whut?? Werken op vakantie? Wat een waste of time?? Nou, ik moet zeggen, ik vind weinig zo rustgevend als ongestoord kunnen typen aan mijn roman. Bovendien moet ‘ie ook gewoon af, en was er airco, dus ik heb een prima middag gehad.

Vaticaans museum

Voor de laatste ochtend had ik iets speciaals geboekt: een ontbijt in het Vaticaans Museum. Huh hoezo ga je daarheen? Gek genoeg heb ik de Vaticaanse Musea elke keer weten te ontwijken dat ik in Rome ben geweest, zelfs op Romereis op de middelbare. Daarom werd het nu wel eens tijd. ‘s Ochtends maakten we de lange wandeling naar het Vaticaan, en wat schetste onze verbazing toen we daar om 07:30 aankwamen: ZOVEEL MENSEN MAN OMG. We konden de rij gelukkig overslaan, maar eenmaal binnen belandden we in een hal die nog het meest weg had van een overbevolkt vliegveld waar iedereen z’n vlucht dreigt te missen. Het duurde een half uur (no joke) voor we gevonden hadden waar we moesten zijn: een van de binnentuinen van het museum, waar we american pancakes met syrup aten. Mmm.

Daarna gingen we het museum in en jesus had iemand me even kunnen waarschuwen dat dit een soort van vagevuur is?? (ironisch: het vagevuur bevindt zich binnen de muren van het Vaticaan, maar dat terzijde) Het was zo druk dat ik constant de neiging had om mensen keihard neer te hoeken, al was het maar om iets te kunnen zien.

Goed. Adem in, adem uit. Ik wilde twee dingen zien: de Sixtijnse kapel en de Laocoöngroep. We hebben er drie uur over gedaan om genoeg toeristen aan de kant te duwen om ze te zien, en onderweg heb ik nog tientallen dingen gezien die ik me nog haarfijn herinnerde uit mijn Latijnboeken. En oh ja, ook een aantal naakte mummy’s. Dude… die waren echt eng.

‘s Avonds aten we echt fantaaaaaastisch bij Pianostrada, een restaurant met een supermooi ingericht binnentuintje, met een voor Italiaanse begrippen genuanceerde en gewaagde kaart. Ik at een salade met gerookte zwaardvis (yep, ik heb gezondigd), aardbeien, kruiden en amandelen. Dude, was LEKKER. Daarna dronken we cocktails. Ik hou enorm van cocktails, en deze waren echt goud. Precies goed in verhouding, mooie garnering, alles. Ik had er eentje van het huis, met gin, grapefruit, ginger ale en lavendel. Mmmmm.

Tot slot

Er viel me deze keer in Rome 1 ding heel erg op. Mensen hier hebben een flinke dosis schijt. Dat is zowel positief als negatief. Vrouwen op leeftijd op torenhoge hakken in strakke bloemetjesjurken: ze hebben schijt. Mooi zo. Verkeersregels? Schijt. Stoplichten? Schijt. Maar ook: moet je plassen en is er geen wc in de buurt? Schijt! Of nee, pis. Iedereen plast hier op straat. Of ben ik de enige die dat de hele dag ruikt?

Ik denk dat het ook wel nodig is om schijt te hebben als je in Rome woont. Het is er te warm en te druk om je ook nog eens druk te maken om wat een ander ergens van vindt. En die houding… daar ben ik soms best jaloers op.