Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.

Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.