Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?

De Tour. Ultieme vakantie voor als je niet op vakantie gaat. Of als je toch de hele dag met een baby op schoot zit. Pas sinds ik een paar jaar achter elkaar fanatiek tourkijker ben, begin ik te begrijpen wat er zo fijn is aan wielersport. Niet alleen de fantastische helishots met bergen, sneeuw en kringelweggetjes, maar vooral de menselijke dramatiek. Al ben je nog zo fantastisch, als je in de laatste etappe op je muil gaat, dan verlies je opeens alsnog. Kom daar bij de 100 meter sprint maar eens om.

Vandaag: de drie beste wielerdocu’s die ik gezien heb. Toevallig of niet: ze gaan alledrie over doping. Een onderwerp dat me mateloos interesseert, ja.

 

Lance Armstrong

The greatest of great frauds: natuurlijk kun je geen blog over wielrennen of doping schrijven zonder het over Armstrong te hebben. Deze man droeg zó vaak geel en kon daarbij zó ijzig liegen dat Frank Zappa zou zeggen: “Dont’ eat the yellow snow.” Als puber vond ik hem al bloedje-irritant omdat hij de tour in z’n eentje saai maakte. Als volwassene vind ik ‘m nóg irritanter omdat zijn mea culpa’s nog ijdeltuiteriger ogen dan zijn gelieg. Deze docu is fantastisch gemaakt, en vertelt vooral het verhaal over de mensen rondom Lance: voormalig ploeggenoot Tyler Hamilton, zijn vriendin, een verpleegster, Greg Lemond, én de journalisten die hem wél moeilijke vragen durfden te stellen. Ik keek ‘m een jaar geleden al eens, toen ik een paar weken geleden weeën weg lag te puffen keek ik ‘m nog een keer, en het blijft een bizar verhaal.

Kijk ‘m hier terug op Netflix, of hier op Youtube (mindere kwaliteit).

 

 

Marco Pantani

Als kind was ik al gefascineerd door Pantani. Wat droeg ‘ie dat roze mooi, wat had ‘ie een markante kale kop, en wat reed ‘ie snel die bergen op. Dat wapperende kruisje aan een kettinkje om zijn nek staat in mijn geheugen gegrift. Wat ik als kind níet helemaal meekreeg was wat een tragische figuur Pantani was. Zijn karakter, ambitie, dopinggebruik en cokeverslaving zaten elkaar nogal in de weg. En dan was er nog die tour van 1998… Deze docu heeft me tot tranen geroerd.

Kijk ‘m hier terug op Netflix, of bekijk de trailer op Youtube.

 

 

Michael Rasmussen

Wat Armstrong niet lukt, lukt Rasmussen wonderwel: sympathie oproepen. Het verhaal van de laatste etappe van Rasmussen leest als een klassieke tragedie: binnen een etmaal gaat hij van tourwinnaar naar risée. De diskwalificatie die destijds in 2007 terecht leek, is achteraf natuurlijk een hypocriete farce: iedereen wist dat iedereen in het peloton doping gebruikte. Rabobank haalde ‘m uit de tour om het eigen gezicht te redden, ten koste van de carrière en het levensgeluk van de Deen. Andere Tijden Sport laat ‘m nog één keer zijn laatste klim nafietsen. Bovenop de berg komen de tranen, die we van ijskonijn Rasmussen niet gewend waren. ‘Het zit er allemaal nog. Net onder de oppervlakte. Het is een wonder dat ik mezelf niet van kant heb gemaakt.’

Kijk hier terug.